அன்று சென்னைக்கும் மும்பைக்கும் கிரிக்கெட் போட்டி. நான் என் நண்பர்களோடு மைதானத்திற்கு சென்று இருந்தேன். எங்கு பார்த்தாலும் மஞ்சள் கொடி மற்றும் மஞ்சள் பனியன். நாங்கள் சென்று இருந்த அந்த சிறு குழு மட்டும் நீல நிற பனியங்களை போட்டு என்ன செய்வது என்று தெரியாமல் முழித்துக்கொண்டு இருந்தோம்.
காது ஜவ்வு கிழியும் அளவுக்கு சத்தம். பல்லாயிரம் கணக்கான மஞ்சள் கூட்டத்தில் இப்படி வந்து மாட்டிக்கொண்டோமே என்று இருந்தது.
ஆனால் நேரம் போக போக அங்கிருந்தவர்கள் எல்லோருமே எங்களை நல்ல படியாக தான் நடத்தினார்கள்.
எங்களை கிண்டல் செய்தாலும் அதில் பெரிய அளவிற்கு காடமோ இல்லை கேலியோ இல்லை. நாங்களும் அதை சிரிப்புடனே ஏற்றுக்கொண்டோம்.
என்னை பற்றி இப்போது சொல்கிறேன். என் பெயர் நேஹா இப்போது வயது 38. நான் பிறந்து வளர்ந்தது எல்லாம் மஹாராஷ்டிராவில். என் கணவர் அங்கே தான் பணிபுரிந்தார். அதாவது மும்பையில். ஆனால் கல்யாணம் ஆன புதிதில் அவருக்கு சென்னையில் பதவி உயர்வும் மாற்றமும் கிடைக்க. 10 ஆடுங்கள் முன்னே இங்கே குடி பெயர்ந்தோம். இப்போது என் குழந்தைகள் எல்லோருமே இங்கே தான் படிக்கிறார்கள்.
இந்த ஊரும் எனக்கு பிடித்துப்போக எங்கள் வாழ்கை இங்கே உல்லாசமாக தான் இருந்தது. நான் ஒரு தனியார் அலுவலகத்தில் தலமை HR ஆக பணிபுரிகிறேன்.
பத்து ஆண்டுகள் என்பதால் எனக்கு தமிழ் நல்லவே பேச வரும். எனக்கு ஒரு பெண் குழந்தை இருக்கிறாள் அவளும் தமிழ் கற்றுக்கொள்கிறான். சரி மீண்டும் கதைக்கு வருவோம்.
அன்று மும்பை அணி தோற்றுவிட எங்களுக்கு எல்லாம் ஒரே கவலை. அங்கே நான் என் கணவன் மற்றும் என்னுடைய சித்தப்பா மகன்கள் இருவர் கூட வந்து இருந்தார்கள். மேலும் அவர்களின் மனைவிகளும் வந்து இருந்தார்கள். எங்களை சுற்றி இருந்த கும்பல் கிண்டல் செய்ய அதில் ஒருவன் மட்டும் என்னை பார்த்து நக்கலாக சிரித்தான். எனக்கு ஒன்றும் புரியவில்லை.
சொல்லப்போனால் அது ஒரு மந்திர புன்னகை என்று சொல்லலாம். அவன் ஏன் அபப்டி சிரிக்கிறான் மேலும் அதற்கு என்ன காரணம் என்று எனக்கு புரியவில்லை. அங்கே கூட்டமாக இருக்க. என்னால் அவனிடம் அதை கேட்க முடியவில்லை. மேலும் என் கணவன் வேறு கூட இருந்தார் நான் வேறு யாரோடோ பேசுவதை கண்டால் ஆயிரம் கேள்வி கேட்பார். ஆனாலும் எனக்குள் ஒரே குழப்பம். அங்கு எல்லோரும் வெற்றிக்களிப்பில் சந்தோசமாக குதிக்க இவன் மட்டும் ஏன் என்னை பார்த்து அப்படி புன்னகைத்தான் என்று.
சரி அது தெரியப்போவது இல்லை என்று கூட்டத்தோடு கூட்டமாக கிளம்பினேன். அந்த கூட்டத்தில் என் கணவர் முன்னே செல்ல அவர் பின்னே ஒளிந்துகொண்டு அப்படியே நகர்ந்தேன்.
நாங்கள் ஒருவழியாக வீட்டுக்கு வந்துவிட்டோம். அன்று களைப்பில் அப்படியே தூங்க. மறுநாள் சண்டே என்பதால் அப்படியே குடும்பத்தோடு பொழுது சென்றது. திங்கள் கிழமை காலை அவரசராக வேலைக்கு கிளம்ப. பேக்கை எடுத்துக்கொண்டு ஸ்கூட்டியை எடுத்து கிளம்பினேன்.
மதியம் ஒரு 1130 இருக்கும். பிரேக் எடுக்கலாம் என்று நினைத்து காப்பி வாங்க என் பர்ஸை பேக்கில் இருந்து எடுத்தேன். உள்ளே ஏதோ ஒரு துண்டு சீட்டு இருந்தது. அதில் ஒரு போன் நம்பர் மேலும் அதன் இறுதியில் ஒரு சிரிக்கும் ஸ்மைலி அதாவது ) இருந்தது. எனக்கு முதலில் குழப்பம். ஆனால் அப்புறமாக லேசாக புரிந்தது. ஒருவேளை அவங்க இருப்பானோ என்று.
அதான் அந்த மைதானத்தில் புன்னகைத்த பையன்.
ஆனால் எனக்கு அவனுக்கு போன் செய்யவா இல்லை வேணாமா தேவை இல்லாமல் சிக்க்களில் மாடுவோமா என்று நிறைய யோசனை. ஒருவவையாக வேணாம் என்று அந்த பேப்பரை கசக்கி என் அருகே இருந்த குப்பை தொட்டியில் வீசினேன்.
அன்று சாயங்காலம் வரை எனக்கு வேறு ஏதும் தோணவில்லை. ஆனால் மாலை 4 மணியளவில் மீண்டும் குழப்பம். அவன் ஏன் தான் சிரித்தான் என்பதையாவது கேட்டு தெரிந்துகொள்ள வேண்டும் என்று நினைத்தேன். குப்பைத்தொட்டியில் இருந்த அந்த பேப்பரை எடுத்தேன்.
என் நம்பரில் இருந்து கால் செய்தால் தானே பிரெச்சனை என் அலுவலக நம்பரில் இருந்து கால் செய்யலாம். மேலும் அவன் அந்த நம்பருக்கு திரும்ப கால் செய்தாலும் அது எனக்கு வராது அது எக்ஸ்சேன்ஜ் சென்று அங்கே அவன் என் பெயர் சொன்னால் தான் அவன் என்னை தொடர்பு கொள்ள முடியும். எனவே ஒரு 430 மணியளவில் அந்த நம்பருக்கு போன் செய்தேன்.
நான் : ஹலோ.
அவன் : ஹலோ. சொல்லுங்க.
நான் : என்னோட பேக்குல இருந்த நம்பருக்கு கால் பண்ணிருக்கேன்.
அவன் : ஒஹ்ஹஹ் நீங்களா.
நான் : எனக்கு ஒரு விஷயம் தெரியணும். ஏன் என்ன அன்னைக்கு பாத்து அப்படி சிரிச்சீங்க.
அவன் : நான் சிரிக்கலையே.
நான் : இல்ல பொய் சொல்ரீங்க. நீங்க சிரிச்சதை நான் பாத்தேன். மேலும் ஏன் நம்பரை என் பேக்குல போடீங்க
அவன் : சாத்தியமா நா சிரிக்கல. ரசிக்க தான் செஞ்சேன்.
நான் : என்ன சொல்ரீங்க. கொஞ்சம் ஓவரா இல்ல.
அவன் : இல்லையே. அந்த கூட்டத்துலயும் அந்த வெற்றி உற்சாகத்துலயும் என்னால அதை கொண்டாட முடியாம உங்களை தான் ரசிச்சுட்டு இருந்தேன்.
நான் அப்போது பட்டென்று போனை வைத்தேன். எனக்கு வியர்த்தது மேலும் லேசான பயம் வேறு. நான் வேறு ஆணுடன் அப்படி பேசியது இல்லை.
அவன் என்னை ரசிக்க தான் செய்தேன் என்று சொன்னாலும் அது எனக்கு பயத்தை கொடுத்தது. முதல் முறை கணவன் அல்லது வேறு ஒருவன் என்னிடம் நீ ரசிக்க தகுந்தவள் என்று கூறினால் எப்படி இருக்கும். வேறு பெண்களை பற்றி எனக்கு தெரியவில்லை ஆனால் அன்று நான் பயந்தேன்.
இனிமேல் இப்படி போன் செய்யாதே என்று என்னை நானே திட்டிக்கொண்டு அந்த நம்பரை கிழித்து குப்பையில் போட்டுவிட்டு வீட்டுக்கு கிளம்பினேன்.
நான் வீட்டுக்கு செல்லும் வழியில் அவன் பேசியது தன் மூலையில் ஓடிக்கொண்டு இருந்தது.
ஆனால் வீட்டுக்கு வந்ததும் அதை மெல்ல மறக்க துவங்கினேன். சில நாட்கள் சென்றது. நான் அந்த விஷத்தை முழுதுமாக மறந்துவிட்டேன். அப்போது ஒருநாள் சாயங்காலம் வீட்டில் அவருடனும் குழந்தையுடனும் டிவி பார்த்துக்கொண்டு இருந்தேன். அப்போது அங்கே ஒரு ஹிந்தி படம் ஓடிக்கொண்டு இருந்தது.
அதை பார்த்துக்கொண்டு இருந்த என் கணவர். அதிலிருக்கும் ஓரு நடிகையை பார்த்து.
கணவர் : என்னமா இருக்கா இப்படி ஒரு பொண்டாட்டி எனக்கு இல்லையே.
நான் : என்ன பேசுறீங்க குழந்தையை பக்கத்துல வச்சிக்கிட்டு.
கணவர் : அட நா என்ன பேசுனேன். இப்படி அழகான பொண்டாட்டி எனக்கு இல்லையேன்னு தானா சொன்னேன்.
நான் : அப்போ நா நல்ல இல்லையா
கணவர் : அவ அளவுக்கு இல்லாதான். நா ஏன் பொய் சொல்ல போறேன். உனக்கே கொஞ்சம் ஓவரா இல்லையா அவளோடலாம் உன்ன ஒப்பிட முடியுமா என்ன.
எனக்கு அவர் பேசியது பிடிக்கவில்லை.
அவர் பொதுவாகவே அப்படி தான் எதற்கு எடுத்தாலும் பட்டென்று பேசுவார். யோசிக்க மாட்டார். அவர் பேசுவது அடுத்தவருக்கு கவலை அளிக்குமா இல்லையா என்று கூட சிந்திக்க மாட்டார். நான் கடுப்பில் குழந்தையை கூட்டிக்கொண்டு அறைக்கு சென்று விட்டேன்.
மறுநாள் அலுவலகத்தில் இருந்தபோது என் கணவன் பேசியது என்னை உறுத்திக்கொண்டே இருந்தது. மேலும் அந்த பெயர் தெரியாத ரசிகரை என் மனம் தேடியது.
நான் எதையும் யோசிக்காமல் டாய்லட்டு ஹிஸ்டரி யில் அந்த கால் செய்த நேரத்தை தேடி நம்பரை எடுத்தேன். போன் செய்ய.
அவன் : ஹலோ …
நான் : ஹலோ.
அவன் : சொல்லுங்க மேடம். அடுத்த போன் பண்ண ஒரு வாரம் ஆயிடுசு. நா என்னவோ பண்ணவே மாடீங்கன்னு நினச்சேன்.
நான் : இல்ல எனக்கு நீங்க பேசினது பிடிக்கல அதான் பேச வேணாம்னு இருந்தேன்.
அவன் : அப்புறம் இப்போ என்கிட்டே பேச என்ன காரணம்.
நான் : அப்போ போன் வச்சிடவா பேச வேணாமா.
அவன் : ஐயோ கோவ படாதீங்க. காரணம் என்னனு தெரிஞ்சுக்கலாமேன்னு தான்.
நான் : உங்க பேரு என்ன.
அவன் : என் பேரு சொன்னா உங்க பேரு சொல்லுவீங்களா.
நான் : இப்போதைக்கு என் பேரு சொல்லமாட்டேன். உங்க மேல நம்பிக்கை வரப்போ சொல்றேன்.
அவன் : அப்போ நம்பிக்கை வர வரைக்கும் என்பேரு உங்களுக்கு தெரியவேணாம்.
நான் : ஹேய் சொல்லு.
அவன் : உனக்காக எழுதிய கவிதை எல்லாம் பேரு இல்லாம இருக்கு. பெயர் வச்சி எழுதுனா இன்னும் அழகா இருக்கும் உன்ன மாதிரியே.
நான் : ஓஹ் கவிதை எல்லாம் நீங்க எழுதுவீங்களா.
அவன் : அழகான பெண்ணை பார்த்தா மட்டும் எழுதுவேன்.
நான் : திரும்ப திரும்ப அழகுன்னு சொல்றீங்களே. எனக்கு வயசு ஆயிடுச்சி. கல்யாணம் ஆயிடுச்சி.
அவன் : அழகா இருக்க இளமையா இருக்கணும்னு அவசியம் இல்லையே. மேலும் திருமணம் ஆன பெண்கள் அழகா இருக்க கூடாதுனு சட்டம் இருக்கா என்ன.
நான் : ரொம்ப நல்ல பேசுறீங்க.
அவன் : உங்க குரலை கேட்டுகிட்டே இருக்கலாம் போல இருக்குது. உங்களை நான் எழிலி என்று கூப்பிடுறேன்.
நான் : அப்படினா என்ன அர்த்தம்…
அவன் : அதுக்கு இரண்டு அர்த்தம் இருக்கு. வெண் மேகத்தை எழிலி னு சொல்லுவாங்க. மேலும் எழில் உடையவள் அதாவது அழகு உடையவள்னு அர்த்தம்.
அவன் பேச பேச பேச்சிலே என்னை ஈர்த்தான்.
அவன் பேச்சில் உண்மை இருக்கிறதா என்று எனக்கு தெரியவில்லை ஆனால் அது அவன் என்னை ரசிக்கும் விதமும் அவன் பேசும் விதமும் என்னை கவர்ந்தது.
நான் : போதும் போதும். நேரம் ஆச்சி.
அவன் : இனிமே அடுத்த போன் எப்போ எதிர் பார்க்கலாம்.
நான் : வரும் காத்திருங்க.
எனக்கு அன்று ரொம்பவே சந்தோசமாக இருந்தது. பாத்ரூம் சென்றேன் அங்கு கண்ணாடியில் என் முகத்தை பார்த்தேன். ரொம்ப நாளுக்கு பிறகு அன்று என்னை நானே கண்ணாடியில் ரசித்தேன். நான் என் கணவனிடம் அன்று வரை காசுபணமோ இல்லை செலவு செய்யவோ வேண்டி கேட்டதில்லை. மாறாக அவர் என்னை நன்கு அன்பாக பார்த்துக்கொள்ள வேண்டும் என்று தான் யோசித்தேன்.
அப்படி காதலும் அன்பும் இருந்து இருந்தால் இவர் ஏன் என்னை இதுவரை ரசித்ததே இல்லை. மேலும் ரசனைக்கு காதல் வேண்டும் என்று நான் சொல்லவில்லை. மாறாக அது காமமாக இருந்தால்கூட என்னை அவர் ரசித்திருக்க வேண்டுமே.
என் தேகம் வெண்ணை போல இருந்தது. கழுத்துவரை கிராப் கட் கூந்தல். 34c முன்புறம். லேசாக வயிறு. 5’7” உயரம். பார்க்கவும் கொஞ்சம் அழகாக தான் இருப்பேன். என்னை அலுவலகத்தில் யாரும் இதுவரை படுக்கைக்கு அழைக்கும் அளவிற்கு என்னிடம் பேசியது இல்லை என்றாலும் சிலர் வந்து வழிவது எனக்கு தெரிந்தும் அதையெல்லாம் கல்யாணம் என்ற காரணத்திற்காக சட்டை செய்யாமல் இருந்தேன். ஆனால் அவர் ஏன் என்னை ரசிக்க தவறினார் என்று மனம் எண்ணியது.
ஆனால் இதனால் எந்த தப்பான உறவிலும் நான் விழுந்து விட கூடாது என்று உறுதியாக இருந்தேன்.
மறுநாள் அவனிடம் அதுபோலவே பேச அவன் அன்றும் நான் வெட்கப்படும் அளவுக்கு கவிதைகளை அள்ளிவிட்டான்.
நான் : சரி உன் வயசு என்ன.
அவன் : 26
நான் : என்னைவிட 12 வயசு சின்ன பையனாடா நீ. இப்படி இருந்துட்டு அக்கா வயசுல இருக்குற பொண்ணுக்கு கவிதை எழுதுற.
அவன் : நிலாவுக்கு கூட தான் பலகோடி லட்சம் ஆண்டு வயசு. அதனால அதெல்லம் ராசிக்காமலா இருக்குறோம்.
அவன் நான் என்ன கேட்டலும் அதற்கு நொடிப்பொழுதில் நான் வெட்கப்படும்படி பதில் சொன்னான்.
நான் : நீ என்ன வேலை பாக்குற
அவன் : நான் ஒரு ஓவியன். கிளையண்ட் கேக்குற மாதிரி படங்கள் வரஞ்சு குடுப்பேன்.
நான் : ஒஹ்ஹஹ் இது வேறயா. உன்னோட ஓவியங்களை நா பார்க்கலாமா.
அவள் : நேர்லயா
நான் : இல்லை இப்போதைக்கு நேர்ல வரமாட்டேன். கண்டிப்பா பேஸ்புக் அல்லது இன்ஸ்டா வில் அக்கௌன்ட் இருக்கணுமே.
அவன் : இருக்குதே என்று அவனின் அக்கௌன்ட் பெயரை உச்சரித்தான். நான் அதை என்னுடைய போனில் தேடிப்பார்க்க கிடைத்தது.
மிகவும் அழகான ஓவியங்கள். ஆனால் எல்லாமே அரைகுறையாகவும் காதலும் காமமும் கலந்த நிலையில் இருக்கும் காதலர்களின் ஓவியங்களுமாக இருந்தது. வேறு என்ன அவனிடம் இருந்து எதிர்பார்ப்பது அப்படி ரசனை இருப்பவன் அப்படி தான் வரைவான்.
நான் : என்ன எல்லாம் ரொம்பவே நெருக்கமான ஓவியங்களா இருக்கு.
அவன் : அழகா இருக்கா அதை பாருங்க.
நான் : உன்கிட்ட ஒன்னு சொல்லணும். இப்படி பேசுறேனேன்னு என்னை தப்பான பொண்ணுன்னு நினைச்சிடாத.
அவன் : நான் உன் அழகை தான் ரசிச்சேன். உன் உடம்பை இல்ல.
நான் : தேங்க்ஸ் …
அதன் பின்னர் நான் ஒருநாள் விட்டு ஒருநாள் அவனிடம் பேச துவங்கினேன். ஆனால் நம்பர் ஷேர் செய்யவில்லை. அப்படியே ஒரு மாதம் சென்றது. நங்கள் ஒரு நல்ல நண்பர்களாக ஆனோம். அவன் பெயர் எனக்கு தெரியவந்தது அவனின் இன்ஸ்டா முகவரியில் அவனின் பெயர் இருக்க அதை நான் யூகித்துக்கொண்டேன்.
நாளுக்கு நாள் நட்பு ஆழமானது. அவனின் அந்த கனத்த குரலில் அவன் கவிதை வாசிப்பதில் என்னை நான் மறந்தேன். மேலும் அவன் என்னிடம் பேசும் சில கவிதைகளுக்கு உயிர் கொடுக்கும் விதமாக அவனின் இன்ஸ்டாகிராமில் சில ஓவியங்களுக்கு அந்த கவிதையை ஒப்பிட்டு இருப்பான்.
நிஜமாகவே அது எனக்குதான் எழுதப்பட்ட கவிதையா அந்த ஒப்பிட்டு இருக்கும் ஓவியம் நான் தானா நிஜமாலுமே நான் அவ்வளவு அழகா என்று யோசிக்க துவங்கினேன். அவன் என்னை நானே ரசிக்கும்படி செய்தான். நாட்கள் செல்லச்செல்ல அவனுடன் பேசாத நாள் இல்லாமல் போனது. சனி ஞாயிறு மற்றும் அரசு விடுமுறை நாட்கள் ஏன் தான் வருகிறது என்று யோசித்தேன்.
அப்படியிருக்க ஒருநாள் அவனுக்கு போன் செய்தபோது எடுக்கவில்லை. வேலையாக இருப்பான் போல என்று நினைத்தேன். மறுநாள் செய்தேன் அப்போதும் எடுக்க வில்லை. நான் அவனின் இன்ஸ்டாகிராமில் கூட வேறு ஒரு பேக் ஐடி மூலம் பேச முயன்றேன்.
அதற்கும் பதில் இல்லை அப்படி என்ன ஆகிற்று என்று எனக்கு புரியவில்லை. அவன் பின்தொடரும் இன்ஸ்டா முகவரிகளை பார்த்தேன் அதில் ஒருவன் அவனின் போஸ்ட் அனைத்திற்கும் தவறாமல் கருத்து தெரிவித்து இருந்தான் எனவே அவனுக்கும் இவனுக்கும் நல்ல தொடர்பு இருக்கும் என்று எண்ணி அவனுக்கு மெசேஜ் செய்தேன்.
ஒருவழியாக அவனிடம் பேசி அவன் தங்கியிருந்த இடத்தின் விவரத்தை வாங்கினேன்.
என் அலுவலகத்தில் அது மதிய நேரம். என் அலுவலகத்தில் இருந்து 30 கிலோமீட்டர் தூரம் அந்த இடம் இருந்தது. அது ஊருக்கு வெளியே தான் ஒரு தனிமையான இடம் போல இருக்க. போகலாமா வேணாமா என்று மிகவும் யோசித்து ஒரு வழியாக அரைநாள் லீவு சொல்லிவிட்டு வண்டியை எடுத்தேன். மதியநேரம் என்பதால் ஒரு 50 நிமிடத்தில் அங்கே சென்றுவிட்டேன்.
அது வீடு எல்லாம் இல்லை மாறாக ஒரு பெரிய தென்னந்தோப்பு. சுற்றி முர்க்கம்பி வேலி உள்ளே யாருமே இருந்தாற்போல இல்லை மேலும் அங்கே வீடுகளும் இருந்தமாதிரி இல்லை.
இந்த லூசுப்பயல் தப்பான முகவரியை கொடுத்திவிட்டானோ என்னவோ.
அங்கே நின்று சுற்றும் முற்றும் பாத்தேன். அந்த இடம் பார்பதற்க்கே மிகவும் நிசப்தமாக இருந்தது. கிட்டத்தட்ட அந்த கிழக்கு கடற்கரை சாலைகளில் இருந்து உள்ளே திரும்பும் அவனியூ தெருக்களை போல இருந்தது. இதற்க்கு மேல் இங்கே நிற்பது நல்லது இல்லை என்று கிளம்ப முயல. அங்கே ஒரு தாத்தா வந்தார்.
தாத்தா : என்னமா இங்க தனியா நிக்குற. யாரை தேடி வந்த.
எனக்கு அவரிடம் கேட்க தயக்கமாக இருந்தது.
தாத்தா : என்னம்மா வழிதவறி வந்துட்டியா
நான் : இல்ல தாத்தா பிரெண்டு ஒருத்தரை தேடி வந்தேன். இது இல்லைனு நினைக்குறேன்.
அப்போது அவர் அந்த பெயரை சொல்லி. அந்த தம்பியவா பாக்க வந்த நீ.
நான் : ஆமா அவருதான் தாத்தா. இதான் அவரு இருக்குற வீடா
தாத்தா : வீடெல்லாம் இல்லமா உள்ள ஒரு பெரிய ஓலை குடிசை இருக்கு. தம்பி அங்க தான் தங்கியிருக்கு.
நான் : இப்போ பாக்கலாமா அவரை
தாத்தா : இல்லம்மா தம்பி ஊருக்கு போயிருக்கு. அவங்க அம்மா தவறிட்டாங்க. பையன் எப்போ வருவான்னு தெரியல.
எனக்கு அதை கேட்டு மிகவும் வருத்தமாக ஆனது. என்னடா அவனுக்கு இப்படி ஒரு சோதனை என்று அங்கிருந்து கிளம்பினேன்.
நான் ஒருவாரம் போன் செய்யவில்லை அதன் பின்னர் நான் போன் செய்து பார்த்தேன். அவன் எடுத்தான்.
நான் : ஹலோ.
அவன் : வீட்டுக்கு வந்துருந்தீங்க போல
நான் : ம்ம்ம் …சாரிடா முதல்ல விஷயம் தெரியாம தினமும் போன் அடிச்சு தொல்லை பண்ணிருக்கேன்.
அவன் : அதெல்லாம் இல்லை விடுங்க.
நான் அவனிடம் எப்போதும் கலகலவென பேசுவேன் ஆனால் அன்று அவனாலும் பேச முடியவில்லை எனக்கும் என்ன பேசவென்று தெரியவில்லை.
அன்று என்ன முடிந்த அளவிற்கு அவனுக்கு ஆறுதல் சொல்லிவிட்டு வந்தேன். வரும்போது அவனிடம் என்னுடைய போன் நம்பரை கொடுத்துவிட்டு வந்தேன்.
சிலநாட்கள் செல்ல…நான் அவனை பெரிதாக தொல்லை செய்ய விரும்பவில்லை.
எனவே நான் போன் செய்யவில்லை. மூன்று நாட்கள் கழித்து நான் அலுவலகத்தில் இருந்தபோது ஒரு நம்பரில் இருந்து போன் வர வேலையாக இருந்தபடியால் எடுக்கவில்லை. மீண்டும் சில நேரம் கழித்து அதற்க்கு தொடர்பு கொண்டேன்.
நான் : ஹலோ…
அவன் : ஹேலோ நேஹா
நான் : ஆமா நேஹா தான் நீங்க யாரு.
அவன் : குரல் தெரியலையா.
நான் : டேய் நீயா …உனக்கு எப்படி என்பேரு தெரியும்.
அவன் : அன்னைக்கு வீட்டுக்கு வரப்போ கழுத்துல ஆபீஸ் ஐடி கார்டு இருந்துச்சே அதுல பாத்தேன்.
நான் : ஒஹ்ஹ …சரி சரி எப்படி இருக்க இப்போ.
அவன் : இப்போ ஓகே தான். அண்ணைக்கு என்னால ஏதும் பேச முடியல. மன்னிச்சிடு
நான் : ச்சே இதுல என்ன இருக்கு. எனக்கு புரிஞ்சுது. அதனால தான் நம்பரை கொடுத்துட்டு வந்தேன்.
அவன் : ம்ம்ம் தேங்க்ஸ்.
நான் : அன்னைக்கு வீட்டுல இருந்த நிறைய ஓவியங்களை பாத்தேன். உன்னோட ஓவியங்களை நேருல அப்போ தானே பாத்தேன். ரொம்ப நல்லா இருந்துச்சி. ஆனா சரியா ரசிக்க முடியல நீ இருந்த நிலமைல.
அவன் : இப்போ தான் உனக்கு வீடு தெரியுமே. எப்போ வேணுமோ வந்து பாரு.
நான் : எவளோ தூரம் இருக்கு. நினச்சா நேரம் எப்படி வரது.
அவன் : அப்போ நேரம் கிடைக்குறப்போ வா.
நான் : பாக்கலாம் பாக்கலாம்.
அவன் : நீயும் ஓவியன் கத்துக்கோ. அப்போ ஒரு உயிருள்ள ஓவியமே ஓவியம் வரைவது போல இருக்கும் என்று என்னால கவிதை எழுத முடியும்.
நான் : இப்படி பேசிப்பேசியே என்னை நீ இம்ப்ரெஸ் பண்ணுற.
அவன் : நா உன்ன இம்ப்ரெஸ் பண்ணனும்னு இதெல்லாம் பண்ணல. உன் அழகுல இம்ப்ரெஸ் ஆனதுனால தான் பண்ணுறேன்.
நான் : ஐயோ போதும் புலவரே போதும்
அன்றும் நான் போனை அப்டியே பேசி வைத்துவிட்டேன். அந்த வார இறுதியில் என் வீட்டில் யாருமே இல்லை. எனக்கு அன்று விடுமுறை ஆனால் வீட்டில் எல்லோருக்கும் வேலை மற்றும் ஸ்கூல். நான் ஒரு 10 மணியளவில் என்ன செய்வது என்று தெரியாமல் விகுத்துக்கொண்டு இருந்தபோது எனக்கு அவனின் நியாபகம் வந்தது.
அவனை சென்று பார்க்கலாமா வேணாமா என்று யோசித்துக்கொண்டு இருந்தேன். சரி சாயங்காலத்துக்குள் வந்துவிடலாம் என்று வண்டியை எடுத்துக்கொண்டு கிளம்பினேன். நான் ஒரு 45 நிமிடத்தில் அங்கு சென்று அடைந்தேன். மணி 1130 இருக்கும் நான் அந்த தோப்புக்குள் வண்டியை நிறுத்த அந்த கூரை குடிலில் அவன் அமர்ந்து ஓவியம் வரைந்துகொண்டு இருந்தான்.
எனக்கு அந்த இடமே ரம்மியமாக இருந்தது. மேக மூட்டம் வெயிலை மொத்தமாக மறைத்துக்கொண்டு இருக்க. கடல் அலை ஓசை மற்றும் சில்லென்ற காற்று. நான் வண்டியை நிறுத்துவதை பார்த்த அவன்.
எழுந்து வந்தான்.
அவன் : நேஹா என்ன சொல்லாம கொள்ளாம வந்துருக்க.
நான் : நீ தானே எப்போ வேணுமோ வான்னு சொன்ன.
அவன் : எஸ் எஸ் வா
அந்த குடிலில் அமர்ந்து அவன் வரைந்த ஓவியத்தை பார்த்துக்கொண்டு இருந்தேன். அப்படியே பேசிக்கொண்டு இருக்க லேசாக சாரல் தூவியது. நான் ஒரு ஸ்லீவ்லெஸ் பனியன் மட்டுமே அணைந்து இருந்தேன். கீழே ஒரு பலாஸோ பாண்ட். வெயில் அடிக்கும் என்று அப்படி உடுத்தி இருந்தேன் ஆனால் அன்று சென்னை என்னக்கு வேறு முகத்தை காட்ட எனக்குள் லேசான குளிர் ஊடுருவியது.
அந்த குளிர் காற்று உடலில் பட என் ரோமங்கள் லேசாக சிலிர்த்தது.
மழையில் நாணய ஆசை ஆனால் நனைந்தால் வீட்டுக்கு செல்வதற்குள் மாற்றிக்கொள்ள உடை இல்லை. எனவே மலையை அப்படியே பார்த்துக்கொண்டு நின்றேன்.
அவன் : என்ன ஆச்சு அப்படியே பாக்குற.
நான் : இவ்வளவு அழகா இருக்கே இந்த இடம். கடற்கரை மழை சுற்றிலும் மரம்.
அவன் : ம்ம்ம்ம் …அதனால தான் இங்கேயே இருக்குறேன். என்று சொல்லிக்கொண்டே என் பின்னால் வந்து நின்றான். அந்த குளிரில் அவன் பின்னால் வந்து நின்றது எனக்குள் ஏதோ நடந்தது.
நான் என்ன செய்வது என்று தெரியாமல் நிற்க அங்கு சற்றென்று வீசிய கற்று என் முகத்தில் சாரலை தூவி சென்றது.
நான் பெருமூச்சு விட.
அவன் : இங்கு வீசும் தென்றலுக்கும் உன்னை தீண்டும் ஆசை போல. இவ்வளவு நாள் காத்திருந்து இன்று தன் தாகத்தை போக்கிக்கொண்டது. என்றான்.
அதை கேட்டு நான் ஒரு கணம் அபப்டியே உரைத்தேன். நான் பேசாமல் இருக்க அவன் பின்னே நெருங்கினான். என் தோள்பக்கம் அவனின் கைகள் பட என் காதோரம் அவன் நெருங்கி அவன் தலையை கொண்டு வந்தான்.
என் உடல் லேசாக நடுங்க.
என் காதோரம் வந்த அவன். “ நடுக்கம் ஏன் கண்மணியே. உன்னை தென்றல் வேண்டுமானால் சம்மதம் இல்லமால் தீண்டலாம். ஆனால் நீ சம்மதித்தாள் தவிர நான் உன்னை தீண்ட மாட்டேன்” என்றான்.
எனக்கு என்ன சொல்வது என்று தெரியவில்லையோ.
அப்போது அவன் என்னை அப்படியே திருப்பினான். என்னால் அவன் முகத்தை பார்க்க முடியவில்லை. தலை குனிந்து நின்றேன். என் நாடியை பிடித்து முகத்தை தூக்கினான். ஏறெடுத்து அவன் முகத்தை பார்த்தேன்.
பொதுவாக ஆண்கள் தான் பெண்களை பார்த்து ஆயிரம் நிலவொளி முகம் அப்படி இப்படி என்பார்கள். ஆனால் அந்த தருணத்தை நான் அன்று எனக்குள் உணர்ந்தேன்.
அவன் முகத்தில் மீசைதாடி அடர்ந்து இருக்க. தலையில் சுருட்டை முடி முகத்தை முன்னே லேசாக தொங்க. அந்த கருத்த கண்விழி என்னை அப்படியே ஈர்த்தது.
அவன் என்ன பேரண்டத்தின் கருந்துளையா ஒளிகூட அந்த இடத்தில இயற்பியல் விதிகளை தளர்த்தி அதனுள் ஊடுருவும் போல. நான் யார் ஒரு சாதாரண மண்டிச்சி நான் அப்படியே அவன் கண்களை பார்த்து உறைந்து நிற்க.
அவன் : நேஹா…
நான் : ம்ம்ம்ம்ம்….
அவன் : எனக்கு இப்போ நீ வேணும்
நான் : ம்ம்ம்ம்ம் ….
அப்போது அவன் முகம் என் அருகே நெருங்கியது. அவன் நல்ல உயரம். அவன் என் இதழை அடைய சற்று குனிந்து வர வேண்டியதாக இருக்க நான் லேசாக என் பாதங்களை தரையில் உந்தி என் உயரத்தை ஏற்றினேன்.
இருவரின் இதழும் அருகே வர சட்டென்று இணைந்தது. அவ்வளவு தான் அவ்வளவு நேரம் எனக்குள் இருந்த அந்த பயம். தயக்கம் எல்லாம் தளர. என் கை அவன் கழுத்தை சுற்றி அணைக்க அவன் என் இதழை உரிந்து எடுத்தான்.
சட்டென்று என்னை சிறு குழந்தை போல தூக்கி அவன் இடுப்பில் வைத்து என் வாயை உரிய. அந்த சில்லென்ற தருணத்தில் அவன் உடல் சூடு என்னை இதமாக்கியது.
இருவரும் இதழை உரிந்து எச்சில் சுவையை சுவைக்க. அந்த கட்டுமஸ்தான உடலை நான் லேசாக தடவினேன். அந்நேரம் அவன் என்னை அப்படியே அங்கிருந்த ஒரு ஏணியின் முத்தமிட்டுக்கொண்டே ஏறினான்.
அந்த கூரை மேல் இன்னொரு சின்ன கூரை கொட்டகை அதில் தான் அவனின் படுக்கை அரை இருந்தது. என்னை இடுப்புல இருந்து இறக்கி அந்த கட்டிலில் வைத்தான். அவன் படுக்கையில் இருந்து பார்த்தால் அப்படியே அழகாக கடற்கரை தெரிய முன்னாள் ஒரு பெரிய மாமரம் வாசலை மறைத்து இருந்தது. அவனின் பனியனை கழட்ட அவன் உடல் அப்படியே வழவழவென இருந்தது.
அந்த கூறிய முலை அப்படியே வடித்து எடுத்த நெஞ்சு அதன் கீழ் அந்த படிக்கட்டு வயிறு என்று அவனை நான் ரசித்தேன்.
அப்போது அவன் டிரௌசரை கழட்ட. உள்ளே இருந்து ஒரு கரும்பு சடாரென்று வெளியே வந்து நின்றது.
அப்படி குஞ்சியை பிட்டு படத்தில் தான் பார்த்திருப்போம். சுற்றி மயிர் சிரைத்து இடுப்பின் அடிப்பகுதியில் இருந்து நீண்டு ஒன்றரை ஜான் நீளம் நீண்டு இருந்தது. அது அழகாக வளைந்து லேசாக முன்னே தடித்து இருந்தது. நல்ல தடிமனாகவும் இருக்க. அவன் நகர்ந்து அருகே வந்தான்.
நான் ஏறெடுத்து அவன் முகத்தை பார்க்க என் தலைமுடியை பின்னே கோதி பிடித்தான். அவனின் எண்ணம் எனக்கு புரிய அந்த நீண்டு நின்ற குஞ்சை என் கன்னத்தில் உரசினேன். அபப்டியே என் கையில் பிடித்து லேசாக உருவி அதை முத்தமிட்டேன்.
பின்னர் அதை முனையில் என் நாவால் நக்க. அவன்.
ம்ம்ம்ம்ம்ம்ம்ம்ம் என்றான். பின்னர் அதை அப்படியே ரன் வாயினுள் மெல்ல விட்டு ஊம்ப துவங்கினேன்.
அதை நன்கு வாயில் விட்டு ஊம்ப அவன் உடல் சிலிர்க்க துவங்கியது. அவன் வெறியில். ம்ம்ம்ம……ம்ம்ம்ம் …. என்று ரன் வாயினுள் சுண்ணியை தள்ள முயன்றான். ஆஹா அவனின் பூல் எவ்வளவு உருண்டையாக இருக்கிறது. அதை நான் ரசித்து ரசித்து சப்ப. அவன் மூர்க்கமாய் என் தொண்டை வரை இறக்கினான்.
அதுவும் என் தொண்டைக்கு சென்று இடிக்க. நான் வாயை நன்கு பிளந்தேன். அவன் முடியை பிடித்து என் தலையை அவன் இடுப்போடு அழுத்தி தொடையை வேகமாக ஓத்தான்.
அவன் ஏறி ஏறி இடிக்க எனக்கு இருமல் வந்தது. அந்நேரம் அவன் சுண்ணியை வெளியே எடுத்து. என் அருகே அமர்ந்தான்.
அவன் : ஏய் சாரி வலிக்குதா
நான் இல்லை என்று தலையை ஆட்ட அவன் சிரித்துக்கொண்டே மீண்டும் என் இதழை கவ்வி முத்தமிட்டான்.
அப்படியே அந்த கட்டிலில் என்னை கட்டி அணைத்து சாய்த்தான். என்னை தழுவி இதழை உரிய நான் அவன் நெஞ்சை வருடினேன். ஒருக்கை அவனின் சுண்ணியை தடவியது.
அவன் அப்போது என் டிஷர்ட்டை கழட்டினான். அப்போது எனக்கு கூச்சமாக இருக்க. என்னை அப்படியே கட்டிலில் கிடத்தினான். என் கால்களை ஒருபுறமாக போட்டு என் பேண்டை பிடித்து உருவினான். நான் வெறும் ஜட்டி மற்றும் பிராவோடு கட்டிலில் கிடக்க என் கால்களுக்கு இடையே வந்தான் அவற்றை விரித்து பிடித்து.
என்னை பார்த்தான். அப்படியே என் கண்களை பார்த்துக்கொண்டே என் ஜட்டியின் மேல் அவன் முகத்தை உரசினான். என் புண்டை ஏற்கனவே அவனின் சில்மிஷங்களால் கசிந்து ஈரமாக இருக்க. அவன் முகத்தை அதன்மேல் உரசி அதை மேலும் நீரூற்றாக மாற்றினான். பின்னர் அவன் ஜட்டியையும் உருவி எடுக்க. என்னுடைய லேசாக மயிர் சுற்றிய புண்டையை முத்தமிட்டான்.
பின்னர் அதன் முன் தோலை அவன் வாயில் வைத்து உரிய. எனக்கு அப்படியே என் மூலையில் நரம்புகள் தளரும் உணர்வு. அவன் அப்படியே அவன் நாவை வைத்து நக்கிகொண்டே என் கால்களை விரித்தான். நானோ சுகம் தாளாமல் என் இடுப்பை தூக்கி கால்களை அவன் தலையோடு சேர்த்து பிடித்தேன். அதாவது அவன் தலையை என் புண்டையில் புதைக்க துவங்கினேன். அவனும் சளைக்காமல் என் புண்டையை நக்கினான். அவன் நாவை என் புண்டையில் சூராவளி போல சுழற்றி எடுத்தான்.
என் புண்டை அவள் வாயில் பல லிட்டர் திரவத்தை கசித்திருக்கும். அபப்டியொரு நிகழ்வு அவனால் நடந்தது. பின்னர் அப்படியே மெல்ல என்னுடைய செழிப்பான இடுப்பை அடைந்த அவன் என் தொப்புளை நக்கினான். பின்னர் அப்படியே மேலே வந்து என் ப்ராவை விளக்கி. காம்புகளை வருடினான். என்னுடைய காம்புகள் நன்கு தடித்து துருத்திக்கொண்டு நின்றது.
அவற்றை அவன் சப்பி உரிய நான் அவன் தலையை கோதினேன். அவன் என்னுடைய அந்த இரு முகைகளையும் பிசைந்து எடுத்தான். அதே சமயம் உரியவும் செய்தான். அப்போது அவன் பூல் என் புண்டையை உரச. என்னால் பொருக்க முடியவில்லை.
நான் ஏங்குவதை பார்த்த அவன். புண்டையில் சுண்ணியை வைத்து அழுத்தினான். அது முதலில் இறங்க சிரமப்பட நான் வழியை பொறுத்துக்கொண்டு அவனை அழுத்த சொன்னேன். அவனும் அழுத்தி உள்ளே இறக்கினான்.
அவன் பூளை உள்ள அழுத்த அழுத்த நான் அவனை இறுக்கமாக பிடித்துக்கொண்டேன். அவன் இடுப்பை சுற்றி கால்களை பிடிக்க. அவன் என் இதழை மீண்டும் முத்தமிட்டுக்கொண்டே என் புண்டையில் ஏர்விலுதான்.
அவன் மெல்லமெல்ல ஏரியேறி இறக்க. என் புண்டை அத்தனை நாள் காணாத சுகத்தை அன்று அனுபவித்தது. ஒரு திறமையான ஆன் நம்மை போடுவதில் கிடைக்கும் சுகம் கணவனாக இருந்தாலும் கொடுக்க முடியாது என்பதை அவன் அன்று எனக்கு காட்டினான்.
அவன் ஓக்க ஓக்க ஆசை கூடி வெறியேற. நானே வெறியாகி என் இடுப்பை இருக்க அழுத்தினேன். அவன் அப்போது வேகமாக ஓக்க என் உடல் அவனின் அழுத்தத்தில் நசுங்கியது. சுகம் தாளவில்லை புண்டை உடைப்பெடுத்து நான் உச்சம் அடைய அவன் கஞ்சி என் புண்டையில் இறங்குவதை உணர்ந்தேன்.
அவன் அப்படியே இறுக்கம் தளர்த்த என் உடல் பெருமூச்சு விட்டது. அவன் புரண்டு பக்கத்தில் படுக்க அங்கிருந்த போர்வையை நான் நெஞ்சுவரை போற்றினேன்.
எனக்குள் என்னவோ சந்தோஷம். …இப்பபடி என்னை யாரும் இதுவரை ஓத்தது இல்லை. மேலும் என் கணவன் என்னை இப்படி உணர்ச்சிவச படுத்தி செய்தது இல்லை. அது எல்லாம் இன்று கிடைக்க. எனக்கு ரொம்பவே சந்தோசமாக இருந்தது. அவனை மீண்டும் செய்வேனா இல்லையா என்பதை பற்றி கூட நான் யோசிக்கவில்ல…. மாறாக இப்படி ஒரு சுகத்தை யார் கொடுத்தாலும் அதை நான் எடுத்துக்கொள்ள வேண்டும் என்று தான் நினைத்தேன்.
பத்தினியாக இருப்பதால் நமக்கு ஒன்றும் கிடைக்க போவதில்லை. ஏமாற்றம் மட்டுமே மிச்சம். இந்த சமூகம் எப்போதும் ஆண்களை சுற்றி தான் இருக்கும். பெண்களுக்கு தேவையானதை அது எப்போதும் கண்டுகொள்வாள்தில்லை. நம்மை நாமே பார்த்துக்கொள்ளவேண்டும் என்பதை அன்று நான் முடிவு செய்தேன்.
அதன் பின்னர் என் வாழ்கை என் கணவனை மட்டும் எதிர்பார்த்து இல்லாமல் இருந்தது. எனக்கு பிடித்ததை செய்தேன். என் குடும்பத்தையும் பார்த்துக்கொண்டேன். வீட்டில் அவர்களுக்கு பிடித்த மாதிரியும் வெளியே எனக்கு பிடித்த மாதிரியும் என் வாழ்கை சந்தோசமாக செல்கிறது.
:::::::நன்றி::::::::
வாசகர்களின் கருத்துக்கள் தான் என்னை புது புது கதைகள் எழுத ஊக்க படுத்துகிறது. இதுவரை நீங்கள் அளித்துவரும் ஆதரவுக்கும் கருத்துக்களுக்கும் நன்றி. இந்த கதையின்
கருத்துக்கள் தெரிவிக்க கீழே கமெண்ட் செய்யலாம் மேலும் பேச கீழே இருக்கும் இணையதள முகவரிக்கு தொடர்பு கொள்ளவும்
richieuma2000@gmail. com.