This story is part of the ஹோமோ க்ளப்பில் நடந்த போட்டிகள் series
இப்படி போய்க் கொண்டிருந்தது. ஒரு நாள் நாங்கள் ஐந்து பேரும் சந்தித்தபோது, நான் திடீரென்று கேட்டேன்.
“இப்போது நாம் இப்படி சந்திக்க ஆரம்பித்து ஒரு வருடம் ஆகி இருக்கும் இல்லை?”
மணி சொன்னான்,” கரெக்டா சொன்னாய். அடுத்த திங்கள் வந்தால் ஒரு வருடம் ஆகும்.”
“இதைக் கொஞ்சம் வித்தியாசமாய்க் கொண்டாடினால் என்ன?”
“டேய், நாமதான் எல்லாத்தையும் ட்ரை பண்ணிட்டோம். இன்னொரு பெண்ணைக் கூட்டி வரலை. அவ்வளவுதான். அதுவும் நம்ம எல்லோருக்கும் அவரவர் பெண்டாட்டி இருக்குறதாலத்தான். அதிலும் அவனவன் வீட்டிலே எப்படி ஓக்கிறாங்கிறதைப் பத்திப் பேச வேணாம்னு முடிவு பண்ணிட்டோம். அதனாலே ஒருத்தன் இன்னொருத்தன் பெண்டாட்டியைப் பத்தி யோசிக்க்க் கூடாதுங்கிறதுக்காகத்தான். அதுவும் ஒழுங்காத்தான் போயிண்டிருக்கு. இப்போ என்ன புதுசா பண்றது? என்றான் குமார்.
முரளி, ”தண்ணியோட செஞ்சிருக்கோம். தண்ணி இல்லாம செஞ்சிருக்கோம். நீலப் படம் பார்த்தும் பார்க்காமயும் செஞ்சாச்சு. ஆனாலும் நீதான் புதுப் புது ஐடியா கொடுத்து எத்தனை தடவை நீ வரச் சொன்னாலும் வரோம். போரடிக்காம வச்சிருக்கோம்.” என்றான்.
ராஜா,”சரி, நீயே ஏதாவது புது ஐடியா வச்சிருந்தா சொல்லு.” என்றான்.
“நமக்குள்ளேயே ஒரு போட்டி வச்சா என்ன?”
“என்ன போட்டிடா?”
“அதை ஸஸ்பென்ஸா வச்சுப்போமே? ஆனால் இன்டெரஸ்டிங்கா ஆக்க வேண்டியது என் பொறுப்பு.”
“இதுவே ஜாலியாத்தான் இருக்கு. என்னிக்கு வச்சிப்போம்?”
“வர சனிக்கிழமை?”
“ஓக்கே? யார் வீட்டில்?”
“என் வீட்டிலேயே வச்சுக்கலாம். இவள் பெண்ணைப் பார்க்க ஞாயிற்றுக் கிழமை போறதாச் சொல்லிண்டிருந்தாள். சனிக் கிழமை சாயங்காலமே போகச் சொல்லிடறேன். சரிதானே? அப்போதான் நமக்கு போட்டி வைக்க சனி ராத்திரி முழுக்க இருக்கும். எல்லோரும் இங்கே சாப்பிட வந்திடுங்க.”
“செஞ்சிடறோம்.” என்றனர் எல்லோரும் ஒரே குரலில்.
சனிக்கிழமை மாலையும் வந்தது. எல்லோரையும் கூப்பிட்டு அமர வைத்தேன்.
“இப்போ எல்லோரும் ட்ரெஸ்ஸைக் கழட்டிடுங்க. ஃபுல் நிர்வாணமா இருக்கணும்.” என்றேன்.
“ஓக்கேடா” என்று எல்லோரும் ட்ரெஸ்ஸைக் கழட்டிப் போட்டனர்.
எல்லோரும் ஒட்டுத் துணி இல்லாமல் ஹாலில் உட்கார்ந்தோம். எல்லோருடைய சாமான்களும் அடுத்தது என்ன என்ற எதிர்பார்ப்பில் விறைத்துக் கிடந்தன.
“இப்போ எல்லாரும் பெட் ரூமுக்குப் போங்க.” என்றேன்.
நான்கு பேரும் எழுந்து படுக்கையறைக்குள் சென்றனர். அவர்களைப் படுக்கையில் உட்காரச் சொன்னேன்.
“இப்போது போட்டியை ஆரம்பிக்கலாமா?” என்றேன்.
“என்ன போட்டிடா?”
“அது அப்புறம் சொல்கிறேன். முதலில் யாராவது ஒருவரை செலெக்ட் செய்வோம். அவர் என்னுடன் ஹாலுக்கு வரவேண்டும். நீங்களே முடிவு செய்கிறீர்களா இல்லை சீட்டுக் குலுக்கிப் போடுவோமா?”
குமார் கை தூக்கினான். மற்ற மூவரும் அவன் முதலில் வர ஒத்துக் கொண்டனர். அவன் என்னுடன் வந்தான். நாங்கள் ஹாலுக்கு வரும்போது படுக்கையறைக் கதவைச் சாத்திவிட்டு வந்தேன்.
ஹாலுக்கு வந்தவுடன் குமாரின் கண்ணை ஒரு கறுப்புத் துணியால் இறுக்கக் கட்டினேன்.
“என்ன போட்டிடா?”
“சொல்றேன். இப்போ ஒருவனை படுக்கையறையில் இருந்து வரச் சொல்றேன். நீ கையைப் பின்னால் கட்டிக் கொண்டு அவன் யாருன்னு கண்டு பிடிக்கணும். முதலில் அவன் பூளை உன் வாயில் வைப்பான். அதிலே கண்டு பிடித்தால் பத்து மார்க். அபடிக் கண்டு பிடிக்காவிட்டால், நீ வேறு ஏதாவது அவனைக் காட்டச் சொல்ல்லாம். இரண்டாவது வாய்ப்பில் கண்டு பிடித்தால் இரண்டு மார்க் குறையும். இப்படி ஐந்து சான்ஸ்.”
“உனக்கு முதலில் எது வேண்டும் என்றும் நீயே சொல்ல்லாம். பூள் என்று உதாரணம்தான் சொன்னேன். அது அக்குளாக இருக்கலாம். சூத்தாக இருக்கலாம். முலையாகவோ வாயாகவோ கூட இருக்கலாம். சொல்லு, உனக்கு எதைக் காட்டினால் உடனே கண்டு பிடிப்பாய்?”
“எனக்கு பூளே போதும்.” என்றான்.
சரி என்று அவனை சோஃபாவில் உட்காரச் சொல்லிவிட்டு படுக்கையறைக்குச் சென்றேன். கதவைச் சாத்தினேன். அங்கிருந்த மூன்று பேரிடமும் இந்தப் போட்டியைப் பற்றிச் சொன்னேன். படு குஷியாகி விட்டார்கள்.
“இப்போது யாராவது ஒருவர் போகலாம். மற்றவர்களும் அவனுடன் போகலாம். சற்றுப் பின்னால் நிற்கவேண்டும். அவர்களும் சரி மற்றவர்களும் சரி வாயைத் திறந்து எதுவும் பேசக் கூடாது. சரியா?” என்றேன்.
மணி, “நான் போகிறேன்.” என்றான்.
நான் சொன்னேன், “அவன் பூளைத்தான் கேட்டான். அதனால் அவன் முன்னே சென்று உன் பூளை மட்டும் அவன் வாயில் தேய். அவன் வாயைத் திறந்தால் பூளை உள்ளே விடு. அவன் நாக்கால் உன் பூளைத் தடவினாலோ பூள் ஓட்டைக்குள் நாக்கை விட்டாலோ எதுவும் குர்ல் காட்டாமல் சும்மா இருக்கணும்.”
சரி என்று முன்னால் போனான். மற்றவர்கள் சத்தம் போடாமல் அவன் பின்னால் போனோம். மணி நேராகச் சென்று குமாரின் வாயில் தன் பூளை உரசினான். குமார் ஆவென வாயைத் திறந்தான். மணி தன் பூளை அவன் வாய்ல் விட்டான். இப்போது குமார் தன் வாயை மூடிக் கொஞ்சம் மணி பூளை ஊம்பிக் கொண்டு ஆராய்ச்சி செய்தான். பின் வாயை எடுத்தான்.
“மணி” என்று கத்தினான். எல்லோரும் கை தட்டினோம்.
“பத்து மார்க். ஆனால் எப்படி சொன்னேன்னு சொல்லணும்.
“அது ரொம்ப ஈசிடா.” என்று சிரித்தான் குமார்.
“நம்ம அஞ்சு பேரிலே ரொம்ப்ப் பெரிய பூள் மணியோடதுதாண்டா.
அவனோட பூளைச் சுத்தி என் வாஉஐ மூடவே முடியலைன்னதும் கண்டு பிடிச்சுட்டேன்.”
“சரி, மறுபடி எல்லாரும் பெட் ரூமுக்குப் போவோம்.” என்றேன்.
“டேய், நரேஷ், நீ போட்டியிலே உண்டா, கிடையாதா?” என்றான் மணி.
“ஏன் இல்லாமல்? எனக்கும் அதே கண்டிஷன்கள்தான். நான் எப்போ போட்டியிலே இறங்கணும் சொல்லு. இப்போதான் எல்லோரும் ஜட்ஜா இருக்கோமே? நீங்க யாரை அனுப்பினாலும் சரி.” என்றேன்.
“சரி. அடுத்த்து நீயே கண்ணைக் கட்டிக்கோ. நாங்க போய் ஒருத்தரை அனுப்பறோம்.” என்றான் மணி.
“சரி, அப்படியே செய்வோம். நீங்களே என் கண்ணைக் கட்டிட்டுப் போங்க.” என்றேன். முரளி என் கண்ணைக் கட்டினான். பிறகு “நீயே சொல்லு. எது வேண்டும்?” என்றான்.
“உனக்குதான் என்னைப் பற்றி தெரியுமே? சூத்தைக் காட்டினால் போதும். “ என்றேன்.
கொஞ்சம் கழித்து என் முகத்தில் ஒரு குண்டி உரசியது. நான் நாக்கை நீட்டியவுடன், நாக்கில் ஒரு சூத்து பட்டது. நான் மூக்கைக் கொண்டு போய் மோந்து பார்த்தேன். பிறகு நாக்கைச் சூத்துக்குள் விட்டேன். “இன்னும் கொஞ்சம் விரிடா.” என்றேன். இப்போது இரண்டு கைகளாலும் சூத்தை விரிப்பது தெரிந்தது. அப்படியே கொஞ்ச நேரம் சூத்தை சுகமாக நக்கிக் கொண்டிருந்தேன்.
“தெரிந்ததா, சொல்லுடா” என்று முரளியின் குரல் கேட்டது.
“ராஜாவின் சூத்துதானே?” என்றேன். எல்லோரும் கை தட்டினார்கள். முரளி வந்து என் கண் கட்டை அவிழ்த்தான்
“சூப்பர்டா, மச்சி. இப்போ சொல்லு எப்படி சொன்னே?” என்றான் ராஜா.
“எனக்கு எல்லார் சூத்து ஆழமும் மனப்பாடம். எவ்வளவு அழுத்தினா நாக்கு எவ்வளவு உள்ளே போகும்னும் தெரியும். அதான் நான்முதல்லேயே ராஜாவின் சூத்துன்னு கண்டு பிடிச்சிட்டேன். சுகமா இருந்ததாலே அப்படியே கொஞ்ச நேரம் நக்கிண்டு இருந்தேன்.” என்றேன்.
“அடப்பாவி.” என்றான் ராஜா. எல்லோரும் சிரித்தனர்.
“அடுத்த போட்டியாளர் யார்?” என்றேன்.
மணி, “நானே இருக்கேண்டா.” என்றான்.
“சரி, உனக்கு என்ன வேணும்?” என்றேன்.
“வேறென்ன வேணும். அக்குள்தான்.” என்றான்.
அவன் கண்ணைக் கட்டினோம்.
பிற்கு எல்லோரும் தள்ளிப் போனோம். நான் நானே போவதாக மற்றவருக்கு ஜாடை காட்டினேன். பிறகு மணியிடம் போய் என் அக்குளைத் தூக்கி அவன் வாயில் உரசினேன்.
உடனே அவன் மூச்சை ஒரு தரம் இழுத்து முகர்ந்து பார்த்தான். உடனே, “டேய், நரேஷ், உன் அக்குள் வாசம்தான் நான் முதலில் பிடித்தது. எனக்கு தெரியாமல் போய் விடுமா? சரி, நான்தான் கண்டு பிடிச்சிட்டேன்னு அக்குளை எடுத்துட்டுப் போயிடாதே. உன் அக்குளை நக்கி நாளாச்சு. கொஞ்ச நேரம் நக்கிக்கிறேண்டா.” என்றான். எல்லோரும் சிரித்தனர்.
“அதைக் கட்டைப் பிரிச்சிட்டு செய்யேண்டா.” என்றான் முரளி.
மணி கட்டை அவிழ்த்து விட்டு என் அக்குளை நன்றாக உறிஞ்சினான். பிறகு அடுத்த அக்குளையும் கொஞ்ச நேரம் ஆசை தீர உறிஞ்சினான்.
நான் அவனை நிற்கச் சொல்லி அவன் சூத்துக்குள் விரலை விட்டு ஆட்டினேன். இரண்டு பேரும் இந்த ஆட்ட்த்தில் மெய்ம்மறந்து போய்விட்டோம்.
முரளி, “டேய், இன்னும் இரண்டு பேர் பாக்கி இருக்கறதை மறந்துட்டீங்களா? போதும். அடுத்த போட்டிக்குப் போவோம்.” என்றான்.
“சரி, இப்போ நீ கண்ணைக் கட்டிக்கோ. நான் யாரையாவது அனுப்பறேன்.” என்றேன்.
நானே முரளி கண்ணைக் கட்டிவிட்டேன்.
“உனக்கு பாச்சிதானேடா வேணும்?” என்றேன்.
“இல்லைடா. இந்த வாட்டி எனக்கு பூளே போதும். அதிலே கவனிக்க நிறைய இருக்குடா.” என்றான்.
“சரி. உன்னிஷ்டம்.” என்று கூறி முரளியைப் போகச் சொன்னேன்.
அவன் ஊம்பி விட்டு உடனே”முரளி.” என்றான்.
எப்படிடா சொன்னாய் என்றதற்கு சொன்னான்.
“இல்லை, மிச்ச யார் பூளிலும் மேள் தோல் இல்லை. முரளி பூள் மட்டும்தான் மேல் தோலோடு இருக்கு. அதை வைத்துதான் கண்டு பிடித்தேன்.” என்றான்.
“பரவாயில்லையே” என்று சிரித்தேன்.
“அடுத்தது ராஜாவின் முறைதானே? சொல்லு, உனக்கு என்ன வேணும்?” என்றேன்.
“நானும் சூத்தை வச்சே கண்டு பிடிக்கறேனே. அதுதான் ஈஸின்னு தோணறது.”
என்றான் ராஜா.
நான் அவன் கண்ணைக் கட்டினேன். கொஞ்சம் தள்ளி வந்து விட்டு நானே அவன் கிட்டே சென்று என் சூத்தை அவன் வாயில் தேய்த்தேன்.
“நரேஷ், நீதானே?” என்றான்.
எல்லோரும் கைதட்டினோம்.
“சபாஷ், எப்படிடா சொன்னே?” என்றேன்.
“உன் சூத்து தான் நான் முதலில் டேஸ்ட் பண்ணின சூத்து, அதுதான் அந்த வாசனை அப்படியே என் மனசில் நின்னுடுத்து.” என்றான்.
பிறகு எல்லோரும் வழக்கமான முறையில் கஞ்சி எடுத்தோம்.
(முற்றும்)